#5 Van wandeltocht naar heli-hike

Het is zo ver, de meerdaagse wandeltocht staat voor de deur. Alhoewel ik dit vaker met mijn ouders heb gedaan blijft het spannend. Er is ons geadviseerd om van te voren de weersomstandigheden te checken. Dit omdat de tocht zodanig ‘gevaarlijk’ is dat hij met heftige regen en onweer niet gelopen mag worden wegens overstromingen van de rivieren die gepasseerd moeten worden. In Haast, 48 uur van te voren, checken wij bij een DOC centre de status van het weer, waarop wij als antwoord kregen ‘It’s all good man, it’s sunny up there!’. Gezien het aan de westkust van het Zuidereiland nog al regenachtig is, konden wij wel wat zon gebruiken. Met een gerust hart rijden we naar een camping plek die 10 min rijden bij de wandeltocht vandaan ligt. Dit blijkt een motel te zijn met 3 sta-plekken voor campers, mazzel dus. We kunnen gebruik maken van de gemeenschappelijke keuken waar we ons bergtocht voedsel voorbereiden; 12 boterhammen met chocolade pasta als lunch, een bak pasta salade als avondeten en scrambled pancakes met kaas en banaan als ontbijt. Daarnaast hebben we 1,5 liter flessen water, 4 muesli repen en een rol mierzoete snoepjes voor een gezonde suikerspiegel mee. Naast de consumpties hebben wij beide onze reisslaapzak, reiskussen, schoon shirt, bikini/zwembroek, schone sokken, schoon ondergoed en een tandenborstel mee. Op dit moment lijkt het niet veel, maar ik kan je vertellen, het is niet niks om dit allemaal op je rug 20km de berg op te sjouwen. Nadat we alles hebben voorbereid en ingepakt trekken we de wandelschoenen aan om nog even te genieten van de westkust tijdens het opgeklaarde weer.

06:30u, de wekker gaat! Snel douchen, eten uit de koelkast pakken en zachtjes van de camping afrijden. We komen aan op de parkeerplaats van de wandeltocht genaamd ‘the Copland Track’. Het heeft de hele nacht geregend en ook nu is het niet droog. We kijken elkaar aan en besluiten gewoon te gaan lopen, we hebben goede regenjassen en hoe hoger we komen - hoe mooier het weer wordt. Gezien het een route is van 8 uren lang en we bij de hut kunnen genieten van nature hotpools, hoe langer we wachten - hoe later we aankomen. Daar gaan we dan door de stromende regen, 100m verwijderd van de camper ligt het eerste onmogelijke parcours al voor ons. Door de heftige regen is de rivier voller dan normaal, het pad is overstroomd en we moeten ervoor zorgen om met droge voeten aan de overkant te komen. Met natte sokken in natte bergschoenen creëer je namelijk blaren, prima voor een dagtocht maar met een meerdaagse wandeltocht probeer je dat te vermijden. Ik leg Tom uit dat je eerst een steen in het water moet aanvoelen voordat je er met je volle gewicht op gaat staan. Ligt hij stevig? Ja. Is hij glad? Nee. Één voor één springen we op de stenen door de rivier. Op het moment dat de voorste niet verder komt, tilt de achterste de laatste steen op om vervolgens het pad af te maken. We moeten goed op elkaar inspelen en communicatie is key. We hebben ruim 30 min gedaan over een rivier die 50m breed is, maar we zijn zo blij als een kind en gaan na een high-5 verder.

Het gebied waar we doorheen moeten is een soort van filmset van de Hungergames en The Avatar. Het bestaat uit mos, bomen, stenen, modder, rivieren, watervallen, afgronden en hele-hele-hele stijle weggetjes. Gezien het met pijpenstelen uit de hemel komt zetten betekend dit dat de bovengenoemde ondergrond nat, moerassig of spekglad is. Je kunt het verschil tussen de wildernis en het wandelpad bijna niet herkennen. Zonder de kleine oranje markeringen is het niet te volgen wat de route is. We kunnen elkaar niet verstaan en niet verder kijken dan 10m. Gelukkig heb ik tijdens de voorgaande hikes al verteld hoe je moet stijgen, dalen, schuin op- en afstappen om je knieën te redden en soms zelfs op handen en voeten omhoog/beneden gaan om je balans te bewaken. Zo trots als dat ik ben pakt Tom het erg goed op en geniet hij als een soort van herboren padvinder van alle obstakels die voor onze neus staan. Het doet ons denken aan de apenkooi van vroeger. Jullie kennen het wel; met juf Petra in groep 7 alle gym attributen uit de kast trekken om er vervolgens overheen- en onderdoor te vliegen... Dat dus midden in de natuur, door de stromende regen, 8 uren lang met enkel een stop voor een slok water en een natte boterham. Tom zijn telefoon heeft het helaas niet overleefd, maar wij gelukkig wel!

Eenmaal aangekomen genieten we van de bijzondere nature hotpools. De baden verschillen van 45, 40 en 35 graden en de warmte bron die geleidelijk de baden in stroomt is rond de 75 graden, gloe-iend-heet. Er blijkt ook een soort bacterie in het water te zitten waar je dood aan kan gaan, dus er wordt geadviseerd niet met je hoofd onderwater te zwemmen. Deze bacterie gaat namelijk via de neus naar binnen en vreet je hersenen op, Tom was hier een beetje panisch over. Schattig wel! De hut is helemaal volgeboekt (25 man) met verschillende leeftijden. We ontmoeten een paar gezellige gasten en spelen de hele avond leuke kaartspellen waar wij beide nog nooit van hadden gehoord. We zijn erg moe en besluiten vroeg naar bed te gaan om de dag erna weer vroeg terug te kunnen lopen. De terugweg gaat voorspoedig, we genieten van de mooie uitzichten en deze keer geen schade door de regen. We hebben het tempo er aardig inzitten en komen 6,5u later al aan bij de auto. We besluiten gelijk door te rijden naar het plaatsje Fox Glacier en vinden daar een goedkoop motel. Hé-hé een normaal bed, dat hadden we wel verdiend vonden wij!

Helaas zit het weer niet mee (regen, regen, regen) en vinden we de plek Fox Galacier niet erg bruisend, waardoor we besluiten de dag erna gelijk door te rijden naar Franz Josef. Eenmaal aangekomen op de low budget camping zijn we beide nog steeds gaar van de wandeltocht. We hebben een rustige dag en verkennen de omgeving even. Franz Josef staat bekend om de enorme gletsjer, iets wat wij van te voren wisten en ook erg graag wilde ervaren. Het is alleen mega prijzig! Tom ging informeren voor een eventuele last minute, die was er wel maar de prijs loog er niet om. ‘We denken er even over na!’ was het antwoord, maar snel waren we beide al van mening dat we het tóch wilde ervaren. We zijn er nu en hoe vaak krijg je deze kans?! Bij terugkomst kregen we te horen dat de laatste plekken net waren vergeven. Met een dikke pruillip en een hangend hoofd verliet Tom teleurgesteld het pand. En dát heeft geholpen! Binnen no-time kwam de medewerker de camping opgerend om ons te zoeken. Hij had wat geschoven met de deelnemers en we paste er toch nog tussen. 

Daar zitten we dan, in de helikopter, met onze Anwb pakjes aan. De ijs-stijgers, muts, handschoenen en onze consumpties in een ‘bumbag’. De vlucht is vrij kort, 15 minuten, en we landen op een minuscuul stukje vlak ijs op de gletsjer. We trekken onze ijs-stijgers aan en krijgen een wandelstok. Sommige paden zijn zodanig stijl dat het gevaarlijk is deze zonder wandelstok te beklimmen. De tour-guide is een leuke jongedame van onze leeftijd en kan alles vertellen over de gletsjer. Het is zo een waanzinnig groot en bijzonder natuurwonder dat het niet te omschrijven valt. We spenderen 3,5u op de gletsjer en kijken onze ogen uit. We hebben geprobeerd zo veel mogelijk vast te leggen van de heli-hike en de foto’s liegen er niet om!

Na een bezoek in Hokitika, een schattig Maori stadje aan de westkust vol met greenstone winkeltjes, glowworm grotten en een prachtig stranden zijn we doorgereden naar Punakaki om de welbekende ‘pancake rocks’ te bewonderen. Een bijzonder natuurlijk verschijnsel wat Lijkt op stapels pannenkoeken en gecreëerd wordt door de woeste zee. Met Tom zijn verjaardag in het vooruitzicht besluiten we gelijk door te rijden naar Nelson, een gezellige stad onder het Abel Tasman Natural Park. Waar de meeste zonuren worden ontvangen in Nieuw Zeeland. The perfect place to celebrate your birthday 🌞