#8 Moving on Up

Met Wellington achter de rug besluiten we langs de kust naar boven te rijden richting Napier. In Napier staat het jaarlijkse Art Deco Festival gepland. Voordat we daadwerkelijk omhoog rijden stoppen we nog even in Martinborough. Een wijnregio die bekend staat om zijn Pinot Noir productie. Ata Rangi Winery is specifiek genoemd de grondlegger van Pinot Noir in dit gebied. Vrij bekend om zijn uitstekende veelzijdige stijl aan Pinot Noir wijnen. Via een bekende uit de hospitality scene krijgen we ook hier exclusief toegang tot zowel de wijngaard als het wijnhuis. We krijgen een rondleiding en een tasting van het personeel en kletsen over de toekomstige plannen. Na onze overnachting in Martinborough rijden we via de kust naar Napier en overnachten nog op een paar prachtplekken langs de kust. 

We komen relatief vroeg aan in Napier en zoeken naar een parkeerplek dicht bij het hostel die we ver van te voren hadden geboekt i.v.m met de drukte van het Art Deco Festival. Er is geen mogelijkheid om te parkeren, niks-noppes-nada, en we moeten vechten voor een dure parkeerplek waar je maximaal 2 uren mag staan... Dat is natuurlijk niet ideaal, maar wellicht vinden we binnen die twee uur een andere plek. We checken in bij Archie’s Bunkers en krijgen een kamer (letterlijk een bunker) zonder ramen en zonder afzuiging, maar gelukkig is er een ventilator aanwezig. Die zetten we dan ook per direct keihard aan. Wat is het Art Deco Festival eigenlijk? In 1931 trof een aardbeving Hawke’s Bay, de regio waar Napier is gelegen. Bijzonder genoeg zorgde de aardbeving ervoor dat de stad Napier gestabiliseerd werd en dat het tegelijkertijd alles verwoeste. De stad kreeg een wederopbouw en wel in de toenmalige stijl Art Deco. Nou, ik kan je vertellen, daar kan Rotterdam nog wat van leren. Geintje natuurlijk! Onze havenstad is ongekend mooi en uniek op zichzelf, maar ze hebben hier wel het beste gemaakt van een slechte situatie. Het Festival vind jaarlijks plaats en is er om het cultuurgoed, de nalatenschap en stijl te vieren en te eren. Heel de stad wordt omgetoverd naar 1930 inclusief de bijpassende kledij. Het is bijzonder leuk om mee te maken en we hebben onze ogen uitgekeken. De parkeerplek was snel ingewisseld voor een gratis alternatief, de prachtige gebouwen zijn vastgelegd op camera, we hebben de shows bewonderd en zelfs ge-Art-Deco-midgetgolft. Wat was het toch een bijzondere tijd, de jaren 30 Hawke’s bay staat overigens ook, drie keer raden, bekend om zijn wijnen. Een volle rijke stijl van Chardonnay en een wat diepere Bordeaux stijl rode wijn. Er is hier dan ook een wijngaard in het bijzonder die ik graag wil bezoeken. Niet alleen om de wijn of om de prijzen die het huis heeft gewonnen, maar ook omdat hun top cuvée ‘TOM’ heet. Die mogen we niet overslaan natuurlijk. De volgende dag informeren we bij de DOC van Napier over de Tangariro Alpine Crossing die we graag willen lopen. Het is een wandelroute door een van de meest actieve vulkanische gebieden ter wereld.

We besluiten om Taupo voorlopig voorbij te rijden en de tocht als eerst te doen om vervolgens terug omhoog te rijden en een paar relaxte dagen aan het Taupo meer te hebben. Een groot aanbod aan gratis kampeerplekken doet ons deugt en we zorgen dat we tijdig arriveren. We bereiden rustig ons avondmaal en langzaam stroomt de kampeerplek vol. De shuttlebus die ons van de parkeerplek naar de start van de track brengt vertrekt 07:30u en we zijn gevraagd ons een half uur van te voren aan te melden. Dus, de wekker is vroeg gezet en we gaan op tijd naar bed. De volgende ochtend is het zo’n 20 minuten rijden naar de parkeerplek en alles verloopt soepel. We zijn de eerste die arriveren en mogen ook als eerste opstappen in de bus. Dit is positief, want het is een bekende route en hoe sneller je uit de bus kan, hoe minder mensen er voor je lopen. We komen aan en na een paar instructies springen we de bus uit en stuiven voor alles en iedereen uit. Het duurde niet lang of de eerst slome snuiter loopt ons al voor de voeten. Er zijn dus meerdere maatschappijen die op verschillende tijden starten. Dat betekend dat de bijzondere vulkaan veranderd in een mierenhoop. Letterlijk! Je moet moeite doen om een foto te maken zonder andere wandelaars op je beeld en je irriteert je snel aan mensen die te langszaam voor je lopen of die je achter op je hielen zitten. Hierdoor hebben wij ondanks het weer de pas er aardig in zitten en lopen wij de route ietwat te snel. Het is niet dat we onvoldoende tijd hebben genomen om van alles te genieten en mooie plaatjes vast te leggen, maar de stukken tussendoor hebben we aardig doorgestapt. We ronden de tocht af na 5 uren lopen in plaats van de geschatte 9 uren, wat het zou moeten duren. Nu zal dat ook te maken hebben met de variabelen van onervaren lopers, want die zaten er zeker tussen. Mensen op all-stars en in pyjamabroeken als ‘wandel-gear’. 

Ondanks het grote aantal toeristen en de heftige wind op de bergtop 1985M hoog, die om een winddichte jas schreeuwde, is dit het he-le-maal waard. De tocht is adembenemend en leek wel een geschilderd stuk landschap. Zoveel kleuren die onze natuur te bieden heeft, erg bijzonder!

Na de tocht rijden we naar boven en ontdekken wederom een gratis kampeerplaats die gelegen is aan een stromende rivier in de buurt van Taupo. Het weer slaat om en het begint aan een stuk door te regenen. Lake Taupo is een prachtige plek en biedt veel watersport activiteiten, maar met deze hoeveelheid regen is er niet veel aan. We lopen naar het centrum, verkennen de stad een beetje en pakken een film in de locale bioscoop. 

De volgende plek op onze route is Rotorua. Bekend om zijn geisers, zwavelgeur, Maori cultuur en modderbaden. We stemmen een bezoek af voor de volgende dag bij een van de Maori stammen in de regio, hier zijn ook de geisers en modderbaden goed te zien. We checken in op een camping, genieten van hun natuurlijke ‘hot tubs’ en het zwembad. Oh ja, wist je dat de gehele stad in energie gedreven is door de warmte uit de bodem? Het is een natuurlijk wonder wat zich hier in de grond onder onze voeten afspeelt. De volgende dag worden we verwelkomt door de Maori in hun gemeenschap. We bewonderen hun unieke Haka (dans) performance, de geisers die 20m hoog kokend water spugen, thermal pools, zwaveluitstoten en krijgen zelfs een Hangi maaltijd (in een geiser bereidde maaltijd). Een bord vol met gestoomde groenten en aardappels, het doet ons denken aan een Hollandse hap met een vreemde smaak. Je zult vast denken ‘Zwavel? Stinkt dat niet enorm?’. Het antwoord is, JA! Het stinkt in het grootste deel van de stad Rotorua naar rotte eieren. Tja, het is geen aangename lucht maar zoals ik eerder vertelde is het een wereldwonder en gebruiken ze het slim en volledig, inclusief toerisme 💸.